Tibidabo

De laatste keer dat ik in Barcelona was, was ik zeventien en vond ik het nog leuk om ansichtkaarten te sturen die pikzwart waren met daarop de tekst ‘Barcelona by night’. Echt veel herinneringen aan die Interrailreis heb ik niet meer. Ik weet nog dat ik wakker lag op een lawaaiige slaapzaal waar de hele nacht de tl-lampen brandden en dat ik tegen de stinksokken van een Amerikaan aankeek die andersom in bed was gaan liggen.
Ook weet ik nog dat ik hoog in de heuvels rond Barcelona een kleurig reuzenrad opmerkte. Na een lange tocht bereikten wij dat reuzenrad, dat deel uitmaakte van het pretpark Tibidabo. Het reuzenrad was gesloten voor reparatie. De zon ging onder, heel Barcelona lag aan onze voeten. Als ik later groot ben en ik wil eens weg voor een romantisch weekend, dan zal ik naar Tibidabo gaan en zullen wij samen in het reuzenrad stappen, nam ik mij toen voor.
Afgelopen weekend kwam het er eindelijk van. De kaarten van Barcelona by night staan nog steeds in de rekken en om drie uur’s nachts slijten nog steeds Peruanen blikjes lauwe San Miguel op de Rambla. Op een zonnige dag namen we de funiculaire naar Tibidabo. Het reuzenrad was natuurlijk uitgerekend nu opnieuw gesloten voor reparatie, maar de rest van het pretpark was nog even schattig als altijd. Er was een vliegtuig met een draaiende propeller, er waren lachspiegels en een treintje voor kinderen.
Beneden waren de attracties voor volwassenen: een achtbaan met een dodemanshelling waarmee je in Barcelona leek te verdwijnen en een kotsschip.
De langste rijen stonden voor een spookhuis getiteld Hotel Krueger. Het is officieel het engste en best gemaakte spookhuis van Europa. Freddy ­Krueger waart er rond en een spookachtige vrouw, die met een pollepel langs de tralies ratelt. Het hoogtepunt is een slaapkamer waar een dwerg verkleed als Chucky uit Child’s play zogenaamd vreedzaam ligt te slapen, ook achter tralies, totdat hij uit zijn bed stapt, op de een of andere manier door de tralies komt en je achtervolgt met een hakmes.
Ik rende in paniek verder, maar mijn vriendin bleef redelijk koeltjes. Ze bleef ook redelijk koel toen wij in de volgende zaal werden achtervolgd door de man uit de The Texas chain saw massacre, compleet met ratelende kettingzaag. Eenmaal buiten stapten wij in de lift naar de uitgang van het pretpark. Een aardige liftbediende, verkleed als clown, vermaakte ons in de rit naar boven met Catalaanse liedjes die wij moesten meezingen. Ik probeerde mee te zingen, maar mijn vriendin wendde zich af totdat de deuren opengingen. De liftbediende keek wat verward en liet ons zonder verdere clownerie beleefd uit. Lijkbleek, met een door angst dichtgeknepen keel, piepte mijn vriendin: “Ik ben bang voor clowns.”