Paddenstoelen

Eindelijk mijn DVD van de Gebroeders Leeuwenhart teruggebracht naar het Pintohuis. Nu weet ik ineens weer waarom ik geen lid was van een openbare bibliotheek: omdat ik altijd alles veel te laat terugbreng. De DVD huurde ik in april van dit jaar, ik gaf een housewarming en het thema was Zweden. Er waren IKEA gehaktballetjes met vieze saus, en er liepen Pippi's en Abba's, heel veel Billykasten en hier en daar een Dr. Alban rond. Zelf was ik verkleed als de gebroeders Leeuwenhart. In mijn slaapkamer had ik een bioscoopje gemaakt met Zweedse films, en de Gebroeders Leeuwenhart mocht natuurlijk niet ontbreken.

Met schaamte bracht ik deze week pas de DVD terug. Helemaal omdat ik een zwak heb voor het Pintohuis. In het voorjaar, toen ik net terugkwam uit Rusland, gaf ik in het hele land lezingen bij Openbare Bibliotheken. Op alle plekken waar ik kwam waren alle medewerkers ontzettend aardig, maar ging er altijd iets mis met het geluid, beeld, licht, of overig.

Bij het Pintohuis was het niet anders: bij binnenkomst zat een menigte mensen naar een scherm te kijken, maar de microfoon stond achter in de zaal waardoor iedereen voortdurend zijn nek 180 graden moest draaien (maar dat kunnen alleen uilen). En na afloop kreeg ik, ludiek genoeg, een fles wodka, net zoals bij alle andere bibliotheken, die het ook ontzettend ludiek vonden.

Maar vanaf dat moment liep het anders: het was de bedoeling dat de fles onmiddellijk opgedronken werd. De leeszaal ging open, een buurtbewoner zette heerlijke Russische hapjes op de leestafel. Tot in de nacht dronk en at ik met vrijwilligers, medewerkers, en buurtbewoners en voor het eerst sinds mijn terug verhuizen voelde ik mij weer thuis in Nederland. En voor het eerst zag ik de toegevoegde waarde van een bibliotheek: een plek waar schrijvers op een ongedwongen manier, onder het genot van een glaasje wodka en een ingemaakte paddenstoel met elkaar van gedachten kunnen wisselen.

Daarom moet het Pintohuis natuurlijk blijven. Het is een unieke bibliotheek, waar andere biebs een voorbeeld aan kunnen nemen. Of, om een actievoerder met de fantastische naam Mieke Lokkerbol te citeren: “Het is ons heel veel waard om een plek in de buurt te hebben waar je zonder drempel naar binnen kunt gaan, waar je in de leeszaal vrij je gang kunt gaan, een plek die fungeert als een openbare huiskamer. ”

Ten slotte: mocht iemand een half jaar met smart hebben zitten wachten op de Gebroeders Leeuwenhart, het spijt mij zeer. Om het goed te maken heb ik in mijn vriezer nog een kilo IKEA gehaktballetjes liggen.

In: Parool 04/12/10