Bommelding

Ik had met vrienden gegeten in Nam Tim, waar ik eigenlijk kwam voor de voortreffelijke dimsummetjes. Die worden om onduidelijke redenen alleen overdag geserveerd, dus bestelden wij veel te veel hoofdgerechten waar wij ons langzaam doorheen werkten. Om ons heen zaten, zoals altijd, vrijwel uitsluitend Chinese families aan ronde tafels, met een ronde schaal in het midden die je gezellig kunt ronddraaien zodat je bij alle hapjes kunt.
Als ik politici hoor hameren op het belang van integratie moet ik denken aan de Chinezen, zo’n beetje de minst geïntegreerde bevolkingsgroep in Amsterdam, maar tegelijkertijd de meest succesvolle. Ik bedoel, je hoort nooit iets over Chinese hangjongeren.
Met deze gedachten fietste ik richting het Amstelstation, door een verlaten fietstunnel. In de tunnel stond een grote rieten tas. Wat er inzat kon ik niet gelijk zien, maar het leek op een goor kussen. Ik fietste verder en begon ineens te twijfelen. Normaal zou ik er niet verder over nadenken, maar de tas was groot en lag precies onder een drukke spoorlijn. Ik heb mij altijd al afgevraagd waarom terroristen per se een vliegtuig of een metro willen opblazen. Het is toch veel gemakkelijker om een trein te laten ontsporen?
Die middag had ik een interview gelezen met de nieuwe burgemeester, die ontzettend daadkrachtig schijnt te zijn en de stad veiliger wil maken. Ik wilde niet achterblijven, dus belde voor het eerst in mijn leven de politie.
Ik gaf de verdachte tas door met de precieze locatie en werd daarna gebeld door een dame van de politie, die de precieze locatie van de tas wilde weten. Vervolgens werd ik een derde maal gebeld, dit keer door een echte politieagent: “Kunt u mij vertellen waar de verdachte persoon zich ophoudt?”
Wat later werd ik opnieuw gebeld door de politieagent. De tas was gevonden en meegenomen. In de tas zat alleen maar een slaapzak. Waarschijnlijk van een zwerver, voegde de agent eraan toe. Ik voelde mij nogal lullig dat ik om zoiets onbenulligs de politie had gebeld. “Het is altijd goed om bij twijfel te bellen,” drukte de agent mij op het hart.
Ik dacht aan de zwerver, die zou
’s avonds na een lange dag straatkranten verkopen aan haastige mensen voor een verregende Albert Heijn naar zijn warme fietstunneltje lopen, om daar te ontdekken dat iemand zijn mottige slaapzak had meegenomen. Hij zou er vast anders over denken.

In: Parool 20/11/10