Isolatorweg

Je hebt van die plekken waar je heen wilt gaan omdat ze zo fascinerend klinken. Isolatorweg is zo’n plek. Lange tijd, als ik op het perron stond te wachten en een metro vertrok in de richting van Isolatorweg, heb ik mij afgevraagd waar toch die mysterieuze halte ligt. Ik hoefde er nooit te zijn; Westpoort is een buurt waar je normaal niet komt, tenzij je een kolenschip bent. Maar tot mijn plezier besloot de burgemeester van Amsterdam de demonstratie van de English Defence League naar de omgeving van de Isolatorweg te verplaatsen. Aanleiding genoeg om er eens een kijkje te nemen.

Het is een raadsel waarom juist hier een metrostation is aangelegd. Er staan wat non-descripte gebouwen. Op de achtergrond rookt de schoorsteen van de Hemwegcentrale. Voor het metro ligt een lullig grasveldje. Het was de ideale setting voor een nogal absurde demonstratie. Die is intussen een week geleden, in het internettijdperk een eeuwigheid. Maar het gaat mij niet om het nieuws van de demonstratie, maar om de aandacht voor de demonstratie. Op het lullige grasveldje waren ongeveer honderd journalisten en fotografen en ongeveer honderd man politie, die een kordon vormden. Buiten het kordon stond een groepje van ongeveer honderd tegendemonstranten. Honden blaften, boven het grasveldje cirkelde een helikopter. Om de hoek stond een straalwagen van de NOS, om het Nederlandse volk op de hoogte van te houden van het laatste nieuws uit deze brandhaard.

Die driehonderd mensen stonden in een cirkel om de demonstranten: vijf verwarde Britse mannen. Ik bedoel niet vijf man bij wijze van spreken, het waren er echt maar vijf. Ook was er nog een nette dame met een onberispelijk roze hoedje op. De vijf Britten en de nette dame luisterden naar een enge Duitser die alle oorlogen tussen moslims en christenen aan het opsommen was, maar niet op de naam kon komen van Istanboel in de Byzantijnse periode. Een tegendemonstrant die door de haag van politieagenten heen was gekomen, vroeg: ‘En de kruistochten dan?’ en werd gelijk afgevoerd. Een wolk van journalisten volgde hem.

Iedereen was zich bewust van het belachelijke van de situatie. De journalisten, die zich afvroegen waarom hun bazen hen naar een grasveldje hadden gestuurd op deze zonnige zaterdag. De politie, die het druk had op het metroperron met Ajaxsupporters. Zij hadden het lumineuze idee gehad met z’n allen de metro te nemen, en werden met z’n allen op de volgende metro richting Gein gezet. En de demonstranten, die geamuseerd de pers te woord stonden die geduldig op hun beurt wachtten.

Onderweg naar huis hoorde ik het Radio 1-nieuws openen met de vijf mannen op het grasveld. ’s Avonds waren de vijf op het acht uurjournaal te zien, plus de man van de kruistochten. Ik zette de tv uit en keek op internet de Rally to restore sanity van de Amerikaanse komediant Jon Stewart. In zijn speech merkte Stewart op: “The press is our immune system. If it overreacts to everything, we actually get sicker.”

In: Parool 6/11/10