Babytsunami

Beste Kasper,

Dit is je peter. Oftewel je peetvader, of nog beter: je godfather. Je hebt een Vlaamse vader, vandaar. Knoop in je oren dat je nooit je vader een Belg noemt, maar een Vlaming. Ach, tegen de tijd dat je deze brief kan lezen zal België niet meer bestaan.
Je moeder ken ik nog uit Groningen. Regelmatig gingen wij dingen doen waar je geld voor moest betalen, maar dat betaalden wij dan niet. Bijvoorbeeld: op zondag deden wij nette kleren aan en gingen ontbijten in een duur hotel, we vielen nooit op. Tot er op de dag een soort congres van Boeddhistische monniken was, en de ontbijtzaal vol zal met Tibetanen in gele gewaden.
Je ouders hebben mij gevraagd jouw peter te worden, en daar ben ik heel erg blij mee, al vraag ik mij af of ik de ideale peter ben. Het is de bedoeling dat ik jouw spirituele begeleider wordt, maar ik zit vaak in het buitenland, weet niks van het geloof en heb geen levensfilosofie in het algemeen. Dus heb ik in Boston (waar ik op baby-bezoek was) maar een berg babykleertjes voor je gekocht. Er zit een baby-berenpak bij, een Puma hiphop-outfit, en een hele kleine foute witte wollen spencer van Ralph Lauren. Wat je stijl ook wordt, er zit iets voor je tussen.
Je maakt deel uit van de zogenaamde baby-tsoenami van 2010. Er komt namelijk een moment, Kasper, dat je vrienden allemaal tegelijk kinderen krijgen. Dat zal voor jou rond 2042 zijn, het jaar waarin de Noord-Zuidlijn feestelijk wordt geopend. Ongeveer elke week valt er een geboortekaartje in mijn bus. Dus ga ik elke week wel op bezoek bij een van je collega’s, bewapend met een verantwoord speeltje of babykleertjes, luisterend naar details over de bevalling en de borstvoeding en de ontlasting.
De babytsoenami van 2010 valt te verdelen in twee groepen: Je hebt de groep ouders die hysterisch op hun baby letten, hooguit één persoon bezoek dulden, waar je drie uur lang moet fluisteren want ‘de baby slaapt/wil slapen/ houdt niet van vreemde geluiden’ en niet willen dat je hun kindje vasthoudt. En je hebt de ouders die bij binnenkomst de baby in je armen gooien, harde muziek opzetten, en bij het avondeten het kind op een schapenvel naast de eettafel leggen, waar hij/zij slaapt tijdens een luide dinerconversatie. Baby’s van de eerste groep huilen naar mijn mening de hele tijd. Baby’s van de tweede groep huilen alleen als ze honger hebben.
Jij behoort gelukkig tot de laatste groep, Kasper. Ik heb het vermoeden dat je in de toekomst mijn adviezen niet vaak nodig zal hebben, en ik je gewoon blij kan maken met cadeautjes. Nou goed, eentje dan: als je ergens gratis wilt ontbijten, scan eerst de ontbijtzaal op Tibetaanse monniken.

In: Parool 30/10/10