Maar toen ik op mijn negentiende met mijn vader dwars door Amerika reed, en wij door Las Vegas gingen vonden we het toch raar om niet te gokken. We liepen het eerste beste casino binnen, zetten vijftig dollar op rood, het balletje viel op zwart en we konden weer door.
Sinds die tijd heb ik niet meer gegokt. Tot ik belandde in een Balinees hanengevecht. Het begon allemaal nog zo onschuldig, de dag ervoor, toen ik een groepje mannen gehurkt en vredig langs de weg zag zitten met elk een haan in zijn handen, de een nog mooier dan de andere (de hanen). Een van de mannen sprak Engels en vertelde dat zij de hanen voorbereidde op een hanengevecht. Zijn eigen haan trainde hij al drie jaar, en zou morgen vechten. Hij nodigde ons uit om een kijkje te komen nemen, hij vertelde over een plek naast een tempel in een dorp in de buurt van Ubud, in het hart van Bali. Ik hoopte dat ik alles goed verstond; de zon ging op dat moment onder en de hanen produceerden een kakelkakafonie. 
Lang voordat wij de tempel bereikten hoorden wij het gejoel van mannen en vochten wij ons door een lange rij scooters. Ongeveer duizend mannen uit de desa zaten rond een soort arena waar het zo heet was dat het mij verbaasde dat de kippen niet vanzelf van hun stokje gingen. Want naïef als ik was dacht ik dat de kippen wat naar elkaar zouden tokkelen, misschien een beetje pikken en dat is dan dat.
Mooi niet; de arena was bedekt met bloed, kippenveren en honderden uitgedrukte kretek-sigaretten. Het bleek dat de hanen voor het gevecht een vlijmscherp mesje aan hun poot gebonden krijgen. Het is een strijd op leven en dood. Het gejoel van de mannen sloeg niet op het gevecht van de hanen, maar om onderling weddenschappen te maken over welke haan wint.
De man van de dag ervoor kwam trots naar mij toe, en vroeg of ik op zijn haan ging wedden. Natuurlijk, zei ik. Ik stond naast een GSM-mast bouwer uit Java, die met net zoveel verbazing naar het tafereel stond te kijken. Natuurlijk had ik op de verkeerde haan gewed, hij was binnen enkele seconden dood. De GSM-mast bouwer en ik hadden genoeg gezien. In de tempel ernaast was de priester verwikkeld in ceremonie, en leek het gejoel niet te horen. Voor de tempel hakte de man, die drie jaar elke dag zijn haan had getraind, zonder enige emoties de kop van zijn haan, plukte hem, overhandigde het vlees aan de winnaar en stapte op zijn brommer.
1 opmerking:
Ben ooit bij hanengevechten in Managua geweest. Erg bloederig, vooral als de eigenaars van de hanen het bloed uit de snavel zuigen...
Een reactie posten