vrijdag 8 januari 2010

Jelle Brandt Corstius – gaat Moskou missen

Wakker worden door het geluid van een sneeuwschepper. De onderbuurman die, nadat ik een week lang de kraan open heb laten staan en daardoor zijn plafond is ingestort in zijn badkamer zegt dat ik niets hoef te betalen.

De mannen in pakken in de ochtendspits van de metro, met een halve liter bier in hun hand geklemd. De boulevard om de Schone Vijvers, die in de zomer verandert in een groot openbaar café. In de winter trouwens ook. Hypnotiserend gezang en wierrook die dwarrelt uit zomaar een kerk in een verlaten straat op een zondag.

De vrouw onderaan de roltrap in de metro met het bordje ‘ik geef geen inlichtingen’. De meisjes die op hun hoge hakken over het gladde ijs trippelen. De verjaardagen die beschaafd op een zondagmiddag beginnen, maar er komt een gitaar bij, iemand gaat drank halen en voor je het weet is het maandagochtend en is iedereen er nog.

De Tsjetsjeense met haar poëzie. De Boerjatische met haar humor. De Moskouse aan wie ik altijd moet denken als ik Gordon Brown zie (ze hebben hetzelfde lachje). Het meisje uit Volgograd voor wie ik ooit naar Rusland kwam.

Zwemmen in de Moskou-rivier (stroomopwaarts, welteverstaan), en daarna met z’n allen een vuurtje stoken in het bos en er vlees op bakken. Mijn Russische contact bij het ministerie van buitenlandse zaken die, nadat ze heeft gehoord dat ik mijn rug heb gebroken, het adres en telefoonnummer geeft van een winkel waar je speciale schoenen kan kopen waar je niet mee uitglijdt geheten ‘katjes’. De boekenwinkel om de hoek waar je om drie uur ’s nachts terecht kan.

De Coffee Bean, waar het maken van een cappuccino wordt gezien als een kunst, en waar zij met een tandenstoker kleine figuurtjes in de cacao maken. In een zigeunertaxi stappen en onveranderlijk in een urenlange file terechtkomen en de onveranderlijk wonderlijke levensgeschiedenis aanhoren van de chauffeur die bijvoorbeeld in Syrië is geboren en in Siberië door twee mannen is opgevoed.

De huisbaas die bij het weggaan moet huilen omdat het voelt alsof zij een zoon verliest, en mij een schitterend doosje met iconen geeft met de stille hoop dat ik toch maar eens in God ga geloven.

Een vrachtwagen komt zo mijn spullen ophalen, het is tijd voor nieuwe plekken in de wereld. Ik heb nu bijna vijf jaar in Moskou gewoond, het is goed zo. En ik kom hier natuurlijk nog vaak genoeg, maar dan zal het als bezoeker zijn, en niet als bewoner van de stad die nooit slaapt.

7 opmerkingen:

Anoniem zei

Partir c'est mourir un peu ... Hoe kom ik er op, hè?

Zeekraai zei

Je zal 't nog gaan missen...
en nu Bali ?

Wanneer komt de tweede reeks van 'van Moskou tot Magadan' op de buis ?

Unknown zei

Dank je wel voor al je verhalen over Moskou. Ik heb er van genoten :)

dvestdijk zei

"Het meisje uit Volgograd voor wie ik ooit naar Rusland kwam"
Fraai! ik voel een tekst voor een lied opkomen.
Goede reis naar de volgende plek.

Unknown zei

Bedankt voor alle mooie verhalen uit Rusland! Het heeft me nog meer laten houden van het land, na mijn bezoek aan Moskou vorig jaar!

Kirsten Verpaalen zei

Спасибо большое за все твои замечательные рассказы! Как мне жаль, что они тепер позади. Или?

kikishka.waarbenjij.nu

Jelle Brandt Corstius zei

@ Kirsten, nee, niet voorbij, maar voortaan wel op andere plekken.

@Anders: 21 februari, ned 2, 20:15 eerste uitzending.