Keukenyoga

Ik heb in Amsterdam vaak het gevoel dat mensen wat agressief zijn omdat iedereen op elkaar gepropt zit. Aan de grootte van de stad kan het niet liggen; in Moskou wonen zestien miljoen mensen, maar nooit stopte een auto omdat ik het lef had met mijn hoofd te schudden. Wel in Amsterdam. Een auto sneed mij op de Hoogte Kadijk. Met wat incidenten achter de rug was ik wijs genoeg om niets tegen de man te roepen. Ik schudde mijn hoofd en fietste verder. Maar het schudden van mijn hoofd was kennelijk genoeg om de man kwaad te maken. Hij trapte op de rem, gooide zijn deur open en riep allemaal dingen die tegenwoordig heel erg normaal zijn om tegen een vreemde te roepen.
Dus besloot ik weer met yoga te beginnen, als medicijn tegen de Amsterdamse road rage. In Moskou had ik een dvd met de titel AM yoga. Elke ochtend een andere yogaoefening, het leek mij een belachelijke onderneming, maar ik vind dat je alles een keer moet proberen. Uiteindelijk deed ik de oefeningen met een religieuze regelmaat. Ik deed ze ’s ochtends in mijn piepkleine Russische keukentje, als mijn vriendin nog lag te slapen. Op het scherm van mijn laptop deed yogi Rodney Yee zijn oefeningen aan de rand van de Grand Canyon. Aanvankelijk gingen de oefeningen niet zo geweldig. Op een bepaald moment tijdens de maandagoefening zegt Rodney: “Als je met je vingertoppen de grond niet kan raken mag je ook je enkels aanraken.” Bij mij kwamen ze niet verder dan mijn knieën (vanwaar ik alsnog vrij uitzicht had op de kakkerlakken onder mijn fornuis). Aan iedereen die nog steeds denkt dat yoga iets vaags en spiritueels is, kan ik vertellen: de spierpijn is echt.
Toen ik uit Rusland terugkeerde naar Amsterdam bleek yoga ineens hipperdehip en was de stad bezaaid met yogastudio’s. Ik besloot een les te proberen bij Bikram Yoga op de Ceintuurbaan. Ik was een half uur te vroeg, maar de klas zat al bijna vol. Met vijftig man zaten we in een kleine ruimte op elkaar gepropt, en alleen via een paar spiegels kon je de instructeur ontwaren. Een paar keer stootte ik het meisje naast mij aan, een paar keer vlogen wat zweetdruppels over mij heen van een fanatieke yogi die voor mij stond.
Ik liet de yogalessen dus maar zitten. Ik kwam er meer gespannen uit dan ik er in ging, en dat kan niet de bedoeling zijn. Diep in mijn rommelkast vond ik de dvd. En sinds kort kruip ik ’s ochtends weer stilletjes uit mijn bed naar de keuken, zonder kakkerlakken, maar met Rodney en zijn Grand Canyon.