Jelle - redt het Songfestival

Op het Museumplein – Ajax werd gehuldigd, het bier vloog met blikje en al over mijn hoofd, fans beklommen uitzinnig de daken van de keurige Gabriël Metsustraat – trof het idee mij als de bliksem: ik moest een column schrijven over het Eurovisie Songfestival.
Ja, juist nu! Toegegeven, de laatste keer dat ik naar het Songfestival keek, was met Ruth Jacott. En mijn zus en haar vriend lachten mij hard uit, omdat ik dacht dat dit jaar de Toppers namens Nederland zouden meedoen. Het festival kan mij niet zo heel erg boeien.
Tot ik las dat Nederland niet alleen de finale niet haalde, maar van alle B-landen ook nog eens onderaan was geëindigd, en dat gaat mij te ver. De komende week zal er een clubje van mensen praten over wat er misging, en hoe het beter kan. Volgend voorjaar zullen allerhande mensen weer allerhande adviezen geven, maar dan is het al te laat. Daarom schrijf ik nu deze column, terwijl ik bij deze plechtig beloof er nooit meer over te schrijven.
Hoe Nederland in 2012 het songfestival gaat winnen, in vier simpele stappen:
1. Laat het Nederlandse volk niet meer kiezen wie er naar Azerbeidzjan gaat. Dat werkt niet. Nederlanders kiezen iets wat zij zelf leuk vinden, niet wat de rest van Europa leuk zal vinden. Nederland is sinds de moord op Fortuyn in zichzelf gekeerd, en heeft geen flauw idee wat er verder in Europa speelt. Een slechte raadgever.
2. In plaats daarvan: stel een raad van wijze mannen en vrouwen aan, die uiteindelijk bepaalt wie er namens Nederland mee gaat doen. Mensen die verstand hebben van muziek, en het verkopen van muziek, en het maken van spektakel. In Nederland, en over de grenzen. Als voorzitter stel ik Marc van der Linden voor, die niet alleen in de showbizz zit, maar ook een Oost-Europadeskundige is. En dan kom ik gelijk op het belangrijkste punt:
3. Begrijp Oost-Europa. Hou op met zeuren over oneerlijk stemmen, en accepteer dat daar de meeste stemmen zitten. Deze raad van wijzen maakt een reis langs Moskou, Bakoe en Kiev. Ga een paar bruiloften af, bestudeer de lokale Idols-variant. Voel de hartstocht, het drama en de kitsch. Want wie de harten van Oost-Europeanen wint, die wint het festival.
4. Doe maar gek, want het kan niet gek genoeg. Dit druist tegen alles in wat Nederlands is, maar het zal aanslaan ten oosten van de Oder. Ik stel het volgende voor: volgspot op een vleugel zonder pianist. Maar schijn bedriegt: Wibi Soerjadi springt met een salto uit de vleugel en speelt een romantische ballad. De ballad eindigt als housenummer, met dj Tiësto die speelt op een draaitafel van ijs. Ali B rapt het refrein: één en dezelfde regel in alle talen van de EU. Tijdens het hele nummer houden Ruud Gullit, Robin van Persie en Wesley Sneijder een balletje hoog.
Als Nederland deze stappen volgt, dan sta ik over een jaar weer op het Museumplein. En dan wacht ik geduldig tot Wibi Soerjadi uit zijn vleugel springt.

In: Parool 14 mei 2011. Eerdere columns verschenen in de bundel Van Moskou tot Medan (Prometheus)