Jelle - kijkt het liefst naar Salto

AT5 dreigt failliet te gaan en dat is natuurlijk heel erg. AT5 hoort bij Amsterdam, met lekker lullig Amsterdams nieuws, opgelezen door een nieuwslezer die zo erg loenst dat je werkelijk geen woord hoort van wat ze nou eigenlijk zegt. Maar terwijl elke dag wel een protestactie wordt georganiseerd voor AT5 wil ik graag een lans breken voor de meest ondergewaardeerde tv-zender van Amsterdam: Salto.
In mijn studententijd werkte ik bij het lokale Groningse radiostation OOG Radio. In de loop van de middag gingen we eens bedenken wat wij die avond zouden maken. Bij gebrek aan ideeën ging één van ons naar de dichtstbijzijnde
Albert Heijn en haalde een leuke advertentie van de muur. Die nietsvermoedende adverteerders belden wij dan, live in de uitzending. Zo was er een vrouw die gratis dwergkonijntjes in de aanbieding had, en dan vroegen wij of er rond kersttijd al wat vlees aan zou zitten. Dan volgde een tirade in plat Gronings.
Hoeveel luisteraars wij hadden, weet ik niet. Het waren er hooguit honderd en ik denk eerder tien. Maar we maakten ons programma met een bezieling alsof heel Nederland had afgestemd op OOG. Diezelfde bezieling is er bij Salto. Als ik langs de 975 kanalen op mijn televisie zap, blijf ik altijd hangen bij de twee salto’s. Het is de ideale televisie voor als je ’s nachts halfdronken thuiskomt. Salto is de essentie van Amsterdam, en waar ik steeds minder van zie op straat: het is rommelig, anarchistisch en kosmopolitisch.
Je heb het kunsthoekje. Ik kan mij bijvoorbeeld een film herinneren van een naakte vrouw die een uur lang emotieloos in een bakkerij stond, met een enorme bal deeg die telkens uit haar handen dreigde te glippen, wat steeds niet helemaal gebeurde. De rest van de bakkerij werkte door, alsof het volkomen normaal was dat die vrouw er stond.
Dan heb je de buitenlander-tv, waar je nog wat van opsteekt ook. Deze maand keek ik naar een Hindoestaan die verslag deed uit Zuid-India, en een vreemd lang shot van een Antilliaans gezin op een bankstel waarvan iedereen op de jongste na voortdurend in huilen uitbrak. Zoals vaker op Salto verstond ik niet waar het over ging, maar dat maakt het ook wel weer interessant. Ik vermoed dat zij een kerstwens doorgaven aan hun familie op de Antillen, omdat ze dit jaar geen geld hadden om erheen te reizen.
Het is niet altijd even goed, en soms is het heel erg slecht, maar het is in ieder geval origineel en met bezieling gemaakt, en met weinig geld. Ik adviseer alle omroepbazen in deze tijden van bezuinigingen een paar uur naar Salto te kijken, om te zien waar het nou aan ontbreekt in Hilversum.

In: Parool 7 mei 2011. Eerdere columns verschenen in de bundel Van Moskou tot Medan (Prometheus)