maandag 31 januari 2011

Zeil

Nog nooit in mijn leven heb ik meegedaan aan een vrijgezellenfeest. Op de enige bruiloft was ik de getuige bij een huwelijk tussen twee vrouwen, dus een vrijgezellenfeest zat er voor mij niet in. Het is een magere score, voor 32 jaar leven. Niemand om mijn heen schijnt het nut in te zien van trouwen. Op Russische bruiloften ben ik wel vaak genoeg geweest, daar wordt nog naar hartenlust getrouwd, ook als je iemand bijvoorbeeld twee maanden kent. Vaak loopt het uit op een scheiding, bijvoorbeeld twee maanden later. Ik vroeg een Russische vriendin eens waarom de meeste Russen in het gemeentehuis, maar niet voor de kerk trouwden. Haar onvergetelijke antwoord: “Als je voor de kerk trouwt, dan is het voor altijd.”
Afgelopen zaterdag belandde ik in de karaokebar Casablanca op de Zeedijk. Met vrienden hadden wij op de Nieuwmarkt gegeten en alle drie hadden we wel zin in karaoke. Een maand eerder hadden we bij mij thuis karaoke gezongen, maar de bedoeling is natuurlijk dat er ook mensen zijn die tandenknarsend luisteren naar het valse gezang. Dat kan in Casablanca.
Het café is zo compact dat de garderobe en de garderobemevrouw in een kast in het mannentoilet verstopt zitten. Er wordt niet gerookt, wat ook weer nadelen heeft, want daardoor ruik je alle andere luchtjes weer wel. Die ruik je zo erg goed, dat de dj op een bepaald moment over de luidspreker vroeg of iemand op de dansvloer kon stoppen met het laten van scheten.
De samenstelling van het café is uniek: het bestaat uit wilde vrouwen, die bijvoorbeeld de vijftigste verjaardag van een vriendin komen vieren, en uit jonge corpsballen, waar de vrouwen hevig naar lonken. Wat de twee groepen gemeen hebben, is de passie waar zij de valsheid van hun stemmen mee compenseren. Wie wil weten hoe de echte Voice of Holland klinkt, moet eens naar Casablanca gaan.
Behalve vrouwen van vijftig en studenten is het café ook populair bij vrijgezellenfeesters – vrouwen met snorren, mannen in babypak, dat werk. Eén van de aanwezige jongens vertelde over zijn aanzoek: hij had zijn vriendin meegenomen op een zeilboot, op het zeil stond de tekst ‘wil je met mij trouwen?’ Het was natuurlijk al spannend genoeg, maar om alles erger te maken stond er die dag nauwelijks wind. En toen de wind aantrok en hij het zeil hees, zat zijn vriendin te sms’en. Uiteindelijk kwam het toch nog goed, over een maand gaan zij trouwen. Vrolijk nam hij een slok van zijn bier en zette Malle Babbe in. En even, al was het maar de lengte van karaokenummer, zag ik de charme van trouwen in.

In: Parool 29 januari 2011
Eerdere columns verschenen in de bundel Van Moskou tot Medan (Prometheus)

2 opmerkingen:

Jimheirbaut zei

Jelle, ik kreeg Casablanca laatst ook al via een vriend aanbevolen (ik woon net een half jaar in Amsterdam) en ga er zeker nog heen.
Ken jij trouwens Cafe t Mandje? Ook aan aanrader; Google maar eens.

Max zei

@Vaak loopt het uit op een scheiding, bijvoorbeeld twee maanden later....]]]Dit artikel slaat nergens op.