maandag 24 januari 2011

Wandelingetje

Het was Blue Monday, de dag waarop ik het meest gedeprimeerd hoor te zijn. Dit is een verzinsel van een pseudowetenschapper, gesponsord door een pr-bedrijf; de gelukkigste dag heeft hij ook ‘berekend’, gesponsord door een ijsjesbedrijf. Maar die ochtend leek het ook te kloppen: voor het laatst leegde ik mijn postbus in de Stopera. Het was voor mij een droevige dag, omdat ik altijd met plezier het wandelingetje maak. Maar de tijden gaan vooruit, de postmarkt wordt geliberaliseerd, geholpen door klinkende successen als de privatisering van de NS. En nu doet het postkantoor ook geen postbussen meer.
Voor de laatste keer zette ik mijn fiets aan de Amstelkant en liep langs de oplaadpunten voor elektrische auto’s. Al een jaar haal ik hier mijn post en nog nooit heb ik er een auto zien staan. En nu, op mijn laatste dag, stond er een auto aan het stopcontact.
Ik liep door de draaideuren naar binnen, langs de violist die uit de grond komt, de lange hal door. Het fijnst van de Stopera zijn nog wel de galmende klanken die de hielen van je schoenen voortbrengen, alsof je in een paleis loopt. Die gedachte vervloog snel toen ik de eerste zwerver tegenkwam, met een halve liter Albert Heijnbier in zijn hand. Dit was een ervaren zwerver en hij hield zijn biertje enigszins uit het zicht door een enorme folder uit te klappen en ogenschijnlijk geïnteresseerd te lezen over een operavoorstelling.
Verderop, bij de wand met foto's waarbij ik altijd begin te twijfelen of die bezuinigingen op kunstsubsidies nou zo erg zijn, stond een minder ervaren zwerver, zonder operafolder. Hij werd vriendelijk aangesproken door twee politieagenten die hem naar buiten dirigeerden. Bij de lift stond, zoals altijd, de man in zijn scootmobiel. Hij staat er alsof hij op de lift staat te wachten, maar neemt hem nooit. Misschien een vorm van meditatie?
Met de post op zak voltooide ik mijn wandelingetje naar de uitgang aan de marktkant, om precies te zijn naar het stalletje van de Griek, die zulke lekkere bladerdeeghapjes maakt dat zelfs het meisje van de Vietnamese loempia’s klant is. Uiteindelijk is het halen van mijn post mijn excuus om een lekker, maar moddervet stuk bladerdeeg naar binnen te werken.
Nu is mijn postbus verhuisd naar een kopieerwinkel. Ik wil geen oude lul zijn die roept dat alle veranderingen per definitie slecht zijn. Maar ik zal mijn wandelingetje met de galm, de zwervers, de man in de scootmobiel en de Griek missen.

In: Parool 22 januari 2011
Eerdere columns verschenen in de bundel Van Moskou tot Medan (Prometheus)

3 opmerkingen:

Unknown zei

Ik mis de postkantoren ook, gewoon gezellig, persoonlijk en handig

Unknown zei

Ik mis de postkantoren ook;gewoon handig, gezellig en persoonlijk en ik vind mij zelf niet ouderwets ;)

Anoniem zei

De Bladerdeegspecialist!!!!!!!