Verzoek

Mensen veranderen niet. Kleine dingen kunnen veranderen, bijvoorbeeld dat je je sokken niet meer bij het bed laat slingeren of vis lekker gaat vinden. Maar vanaf je achttiende blijf je min of meer hetzelfde, volgens mij. Daarom schrok ik zo toen ik een Facebook-verzoek van schoolvriend David kreeg.

David is een Figuur, en dat bedoel ik op een positieve manier. Hij is geniaal en idioot tegelijk, een verstrooide professor. Voor zijn eindexamen wiskunde B haalde hij een onmogelijke 10,3. De opgaven waren te moeilijk, dus iedereen kreeg er drietiende punt bij (ik had een 2,3). In alle exacte vakken was hij ontzettend goed, en hij doet nu iets onnavolgbaars op de universiteit.

Om zijn emails te ontcijferen heb ik altijd meerdere woordenboeken en encyclopedieën nodig. De mails zelf zijn gelardeerd met Latijnse spreuken en citaten van Goethe en/of Nietzsche. In de aanhef staat altijd ‘Jelle esq.’ (voor de geïnteresseerde : het is een soort van eretitel afkomstig van esquire) Sinds een paar jaar heeft hij wel een mobiele telefoon maar die staat altijd uit, zoals bejaarden ook altijd doen.

En zoals dat gaat met genieën is hij ook verstrooid. David was niet op de hoogte van aardse zaken als koken; toen wij nog studeerden belde hij mij eens op met een probleem. Een meisje zou bij hem thuis komen eten, wat te doen? Ik adviseerde hem naar Renzo’s te fietsen, saus op te warmen, pasta in pan met water te doen en klaar. De volgende dag belde hij mij op. De date was niet helemaal vlekkeloos verlopen, de spaghetti smaakte wat raar. Wat bleek: hij had, zoals ik hem had opgedragen de verse spaghetti in een pan met water gedaan, maar de pan nooit op het vuur gezet.

Daarom was mijn schok groot toen ik zijn facebookverzoek kreeg. Zou David de stoffige academische wereld hebben verruild voor de aardse wereld van facebook en elke dag nutteloze updates neerzetten, en video’s van babys die dansen op dubstep? Angstig bekeek ik zijn pagina.

Als profielfoto had hij het verzameld werk van WF Hermans. Zijn fotoalbum bestond uit de grafsteen van Gerard Reve en een gedicht van Slauerhoff. Zomaar een statusupdate: ‘En als kool de geit niet waard is, komt het er maar op aan dat de openingszin de lezer als een pistoolschot in de oren klinkt, hetwelk niet in de laatste plaats in casu dezes opgeld doet’.

Het verstrooide is ook niet verdwenen. Vandaag meldt hij dat hij bij het pinnen 70 euro bij de pinautomaat heeft ‘laten liggen’. Quod erat demonstrandum.

In: Parool (2/10/2010)