zondag 10 oktober 2010

Mohikaan

Bezoeken aan gesloten musea zijn vaak de leukste. Een Mexicaanse taxichauffeur had mij en fotograaf Jeroen Toirkens afgezet bij een museum in een bos bij Anchorage, de grootste stad van Alaska. Ik had een vierliterkarton met wijn in mijn hand. Na ons bezoek aan het museum zouden we doorvliegen naar Barrow in het hoge noorden waar we een paar weken doorbrengen met de Inupiat, waarover later meer. Barrow is een 'wet community', wat inhoudt dat er geen alcohol wordt verkocht, maar dat je het wel mag nuttigen.

Net toen de taxi weggereden was zagen wij het bordje met 'closed' op het museum hangen. We hingen wat rond en kwamen twee reusachtige elanden tegen die rustig stonden te grazen bij de gehandicapteningang. Eerder die dag vertelde een vrouw in Anchorage dat zij geen vogelvoer meer in haar tuin zette omdat er telkens beren op af kwamen. Ze woonde nota bene in het centrum van de stad. Mochten we een beer tegenkomen moesten wij volgens haar absoluut niet wegrennen, en zo luid mogelijk praten. Als de beer nog dichterbij kwam moest je in de foetushouding gaan liggen.

Kijkend naar de wildernis met de beer in het achterhoofd (misschien houden beren wel van goedkope wijn uit een doos) probeerden wij toch maar de deur van het museum. De deur ging open. Er zat een mooi meisje met een amulet bij de ingang. Ze vertelde dat ze uit een indianenreservaat in Nevada kwam en hier een congres organiseerde voor alle Amerikaanse Indianen en Inuit. Alsof ze ons had verwacht gebaarde ze ons naar de zaal, waar een soort van vredessessie aan de gang was. Duidelijker kan ik het niet maken, want het was niet duidelijk. Hier en daar zat een verwarde blanke met een mal hoedje op die dacht een Indiaan te zijn. Het had iets intens verdrietigs, dit samenraapsel van mensen, van de Inupiat tot aan de Hopi in het zuiden van Amerika, die de moordpartijen en ziektekiemen van de nieuwe bewoners hadden overleefd, en nu opgescheept zaten met wat verwarde blanken met rare hoedjes op.

Na de sessie deelden wij een taxi met een indiaan uit Wisconsin. Hij gaf ons zijn visitekaartje waarop stond: Mohikaan. 'En niet de laatste!,' zei hij erbij. Hij vertelde dat er wel degelijk nog Mohikanen bestonden. Ze zijn in de negentiende eeuw overgeplaatst naar een reservaat in Wisconsin. Bij het verlaten van de taxi zei hij: 'Vertel ze maar in Holland dat er nog vijftienhonderd Mohikanen zijn!'

In: Parool 09/10/2010

4 opmerkingen:

Michiel Driebergen zei

ga je dan ook naar die Mohikanen in dat reservaat toe? lijkt me tof!
groet, Michiel Driebergen
http://standplaatslemberg.blogspot.com/

Daily stuff and more.. zei

Klinkt als wederom een interessante reis!

Anoniem zei

Ja Jelle

de Europese mens heeft
wat op z'n geweten..................

Salty Letters zei

Vreselijk toch, dat je als mens gedeporteerd wordt naar een reservaat?
Mogen de toeristen 'apies' kijken?
Wat gaan we toch mens-onwaardig met elkaar om.
Breng het maar aan het licht, Jelle!