Jelle Brandt Corstius – breit er een eind aan

Ik weet niet mee precies wanneer het begon. Misschien toen ik de halve IKEA leegkocht nadat ik terugverhuisde naar Nederland. Misschien toen ik in mijn kantoortje trok en mijn eerste administratiemap aanmaakte. Misschien toen ik mij voor het eerst in vijf jaar weer begon te verdiepen in Nederlandse politiek. Misschien was het vorige week, toen ik de katten van mijn zus te logeren kreeg, die onmiddellijk bang onder mijn bank kropen en ik mij het hoofd brak over hoe ik in vredesnaam die katten op hun gemak kan stellen (ze zitten er nog steeds).

Ik kan dus niet precies zeggen wanneer, maar ik weet wel: mijn leven is op dit moment een stuk saaier dan in de afgelopen vijf jaar, toen ik in Moskou woonde. Grote problemen, zoals een brandende flat of oorlog, hebben plaats gemaakt voor kleinere problemen zoals parkeervergunningen en een uitgedraaid ventiel.

Maar nooit ben ik gelukkiger geweest. Want het mag dan wel spannend en interessant zijn, Rusland, echt rustig of aangenaam is het er nooit. Bovendien: voor het eerst in tijden ben ik meer dan een week op dezelfde plek, en dat bevalt mij wel.

Wat ik aan Rusland heb overgehouden is het waarderen van al het goede van Nederland. Dat je binnen een kwartier een bedrijf registreert bij de Kamer van Koophandel. Dat ik, terwijl ik dit stukje schrijf midden in Amsterdam, uitkijk over een grachtje waar twee kinderen zwemmen in schoon water. Dat je je gloednieuwe colbertje laat hangen in de trein, en dat dat na een telefoontje met de NS weer terecht is (nog even een gratis tip voor iedereen die reist met het openbaar vervoer: plan je reis niet, dan hoef je nooit te haasten).

Dat het leven in Nederland wat saaier is, betekent nog niet dat je je hier niet over dingen kan verwonderen. Zoals een asbak in het Van Der Valk hotel in Nuland, waar iemand een briefje op een asbak had gehangen met de tekst: 'Geen as in de asbak gooien, er zit een vogelnestje in'. Of fietsend op een zondagmorgen op de Veluwe bij Ermelo: een paar honderd mensen die allemaal hun eigen stoeltjes hebben meegenomen om buiten, naast de kerk, te luisteren naar een dominee, die zo inspirerend vertelt over apostel Paulus dat je er bijna van in God gaat geloven.

Maar mijn leven is echt niet meer interessant genoeg voor de buitenlandpagina's van Trouw, en daarom is dit mijn laatste column. Tijd voor andere correspondenten, van Nairobi tot Damascus, om het stokje over te nemen op deze plek. De wereld zit nog vol met wonderen.


Alle columns die eerder in Trouw verschenen liggen vanaf 10 augustus in de winkel in de verzamelbundel ‘Van Moskou tot Medan’ (Prometheus, 14,95)