Jelle – is eigenlijk ook wel opgelucht

Ik had vroeger niks met voetbal. Ik kon het niet, dus interesseerde het mij niet. Tijdens de finale van het EK van ‘88 ging ik met mijn zusjes dwars op een straat liggen die normaal erg druk was, tijdens die finale reed er natuurlijk niemand over de weg.

Pas drie jaar later begon ik geïnteresseerd te raken. Op een dag nam mijn tante Liesje mij mee naar het Olympisch Stadion. Naar Ajax - PSV om precies te zijn. Ajax verloor met 0-1, maar dat maakte helemaal niets uit, ik was gegrepen door de magie van het voetbal. Ik begon de Voetbal International te lezen, en uiteindelijk te spellen, tot de reservebank van Heracles en de uitslagen van het Roemeense voetbal aan toe (wisten jullie overigens af van het bestaan van de Roemeense voetbalclub Petrolul?). Laat op de zondagavond zonderde ik mij af op mijn kamertje voor het Spaanse en Italiaanse voetbalcompetities, die ik nog machtiger vond dan de eredivisie. Ik had een klein zwart-wit televisietje, en mijn afstandsbediening bestond uit een lange stok. Maar dat mocht de pret niet drukken.

Na de successen van Ajax in de jaren negentig verdween mijn interesse voor voetbal een beetje, en kijk ik alleen nog maar de belangrijke interlands. Mijn vroegere voetbalmanie, zelfs op het hoogtepunt, is nog niets vergeleken met de voetbalmanie van mijn tante. Om bij haar aan te bellen op zondagavond was taboe, laat staan bij een interland. Niet dat het iets zou uithalen; ze haalde regelmatig de zekering van de deurbel eruit, net als de telefoonstekker.

Hoogtepunt was de finale van het WK in ‘98. Mijn vader had via zijn creditcard maatschappij kaartjes voor de finale gewonnen, merkte hij terloops op. Met mijn tante ging ik naar Parijs en waren bij de finale, en droomden over de dag dat Nederland het WK zou winnen.

Met dit WK heb ik regelmatig de drang gehad mijn tante te bellen of te mailen. Bijvoorbeeld, toen Frank Snoeks zei: ‘Deze jongen werd op jonge leeftijd geboren in een plaggenhut’. Maar mijn tante leeft niet meer. Dat Nederland voor de derde keer in de finale stond heeft zij nooit mee kunnen maken.
Natuurlijk was ik blij dat Nederland sinds het jaar dat ik werd geboren weer in de finale stond. Maar ik dacht ook: wat is het verschrikkelijk dat Liesje dit niet ziet. Iemand missen is erg, maar iets leuks meemaken en het niet met die persoon kunnen delen is misschien nog wel erger. Daarom ben ik ook wel opgelucht dat Nederland niet voor het eerst in de geschiedenis het WK won.