Jelle Brandt Corstius – ontsnapt uit de VIP-ruimte

Het afgelopen weekend bracht ik in Warschau door, waar ik op bezoek was bij een vriend die daar werkt op een advocatenkantoor. Ik zou willen zeggen dat ik veel van Warschau heb gezien, maar dat is niet zo. Mijn kennis rond Warschau beperkt zich voornamelijk tot de verschillende VIP-ruimtes die de stad rijk is.
Het begin was nog veelbelovend. Met de vriend belandde ik in een restaurant, een voormalige slagerij. De voormalige slager had er ook een baantje gekregen: wie er steak tartare bestelt krijgt bezoek van de slager met een trolley. Voor je neus hakt hij het vlees eigenhandig tot moes. Een aardige mevrouw, misschien de vrouw van de slager, heeft ook een trolley met zelfgestookte drank in alle soorten en maten.
Maar toen was het gedaan met de eenvoudige gezelligheid. Na ons bezoek aan het restaurant zouden wij afspreken met een collega van mijn vriend, een Pool genaamd Tadeusz. Alles wat de jongen aanhad was van Gucci of Hugo Boss, en hij vertelde graag waar hij alles gekocht had. En hoeveel het gekost had. Hij had een harde en volstrekt ongeloofwaardige lach, die hij op de raarste momenten ten gehore bracht. Tadeusz nam ons mee naar een club, waar wij achterin de zaal langs een boomlange uitsmijter werden geloodst. Dit was de VIP ruimte, waar de jonge elite van Warschau rondhing. Zij keken uit over de rest van de Warschause menigte die aan de andere kant van het koord dansten.
De volgende ochtend lunchten wij in het Mariott hotel, dat Tadeusz voor een gedeelte had afgehuurd. ‘Dit is de VIP afdeling,’ was zijn toelichting. Ik deelde de tafel met twee geblondeerde en verveelde fotomodellen. Die avond sleepte hij ons mee naar twee clubs. In de laatste club was het net zo saai en nep als de andere VIP ruimtes waar ik het weekend doorbracht. Toen deed ik iets wat nooit eerder in de geschiedenis van rijk Warschau is gebeurd: ik stapte over het koord en mengde mij tussen de dansende Polen, die het aanzienlijk meer naar hun zin leek te hebben. Tadeusz, bezorgd over mijn gevaarlijke verblijf in de wildernis liep met mij mee. Hij deed alsof hij danste en liet zijn harde neplach horen, maar keek intussen schichtig om zich heen. Na ongeveer twintig seconden liep hij terug naar de VIP-ruimte, veilig aan de andere kant van het koord.
Over twee weken zal hij de bruiloft van mijn vriend bezoeken in Nederland. Hier zal hij het nog moeilijk krijgen. Ik stel voor dat Tadeusz een Japans kamerscherm meeneemt zodat hij, waar hij ook is, zijn eigen VIP-ruimte heeft.