Samen hadden wij alle boekenplanken zes trappen naar mijn nieuwe appartement omhoog gezeuld. En de zaagmachine, en de werkbank, en de industriële stofzuiger. Uitgeput stonden we bovenaan de trap. Ineens sloeg Ivan zich hard voor het hoofd en schreeuwde iets in het Bulgaars wat ik niet verstond, en dat was waarschijnlijk maar goed ook. ‘Ik ben mijn belangrijkste instrument vergeten,’ zei Ivan en liep met plezier nogmaals de zes trappen om zijn pakje sigaretten te halen.
Ivan komt uit Bulgarije en vertimmert al enige weken mijn huis. Vroeger deed ik het klussen zelf met een vriend, maar wij hebben allebei de slechte eigenschap om genoegen te nemen met een werkblad dat gammel is, of een keuken met een deurtje te weinig. Nu wilde ik voor de verandering alles goed aanpakken, en was ik getipt over een timmerman met gouden handjes. Pièce de résistance zijn veertien enorme zwevende boekenplanken, die wonderwel tussen mijn scheve Amsterdamse muren hangen. Ivan is het bewijs van een goed werkende EU.
Voor het werk moesten er een paar sigaretten worden gerookt, dus stonden we samen op mijn minuscule balkonnetje. Ik vertelde over mijn mislukte reis naar Bulgarije, die ik een paar jaar geleden met een vriend ondernam. Hoe wij op de grens met Servië en Bulgarije tussen een horde Turken terechtkwamen die uit heel Europa onderweg waren naar hun moederland. En hoe wij, na drie uur dringen tussen de andere auto’s door de Bulgaarse grenswacht werden teruggestuurd omdat wij de verkeerde papieren hadden. Omkopen ging niet, dat is dan weer slecht van de EU. Uiteindelijk hadden wij een leuke vakantie in Servië en Montenegro. Per slot van rekening maakt het niet zo veel uit waar je naartoe gaat, zolang je maar gaat.
Ivan vertelde dat hij deze zomer hoopte zijn familie in Bulgarije te bezoeken. De afgelopen vier jaar had hij zijn zomervakantie opgeofferd aan een bouwproject in de buurt van Veliko Turnovo, de oude hoofdstad van Bulgarije. Elke zomer timmerde hij verder aan een huis, een soort showmodel, dat mensen op andere plekken konden laten bouwen. Het huis werd precies opgeleverd in de week dat de Lehman Brothers failliet gingen en de crisis begon. Sindsdien staat het huis te koop. De kans is klein dat er nog meer huizen worden gebouwd. De kans is sowieso klein dat dit huis nog wordt verkocht. ‘Misschien moet ik gewoon het huis slopen en de grond verkopen,’ zei Ivan sip, terwijl hij zijn derde sigaret aanstak. Crisis of niet, ik vind het niet terecht dat een timmerman met gouden handjes zijn meesterwerk niet kan verkopen. Iemand interesse?
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten