Jelle Brandt Corstius – koopt toch maar geen bontmuts

De producer had een nerts op haar hoofd, de geluidsman een wasbeer en de regisseur een bever. We waren op stap in Rusland in het hart van de winter, dus waren zij zo verstandig geweest om een bontmuts te kopen. Ik zat midden in een verhuizing en het enige dat ik in de berg met spullen kon vinden was een flinterdunne muts van H&M, die warm genoeg is voor wat Nederlanders noemen ‘de koudste winter in jaren’, maar lang niet warm genoeg voor de Echte Russische Winter.
Dus gingen wij naar de plaatselijke bontmutsenwinkel. Met een nertsmuts in mijn hand dacht ik al aan de kwade reacties van Nederlandse kijkers. Want bont is moord! Dus kocht ik uiteindelijk een muts van schapenwol en –leer. Want leer is geen moord zoals iedereen weet. Leer groeit ergens aan bomen. Of een koe of een kip doden is minder erg dan een nerts of een zeehond, want die zijn zacht en schattig. Of zoiets.
Met de schapenmuts op ging ik naar een supermarkt om de ingrediënten voor illegale wodka te kopen, die ik die avond met ene Viktor in de Russische stad Vologda ging stoken. Wonderbaarlijk genoeg heb je voor wodka alleen maar suiker en gist nodig (een pakje gist per kilo suiker, voor de geïnteresseerden).
Bij binnenkomst werd gelijk duidelijk waar Viktor zijn zelfgestookte wodka dronk: in het bos, geduldig in de kou wachtend op een dier dat hij neer kon schieten. Viktor was een jager. In de hal hingen diverse nertsen en vossenbontjes, met de pootjes er nog aan. Hij liet mij zijn geweer zien, en stond erop dat ik het probeerde. Toen ik aanlegde vroeg hij mij met het vizier te richten op iemand die in een naburige flat voor het raam stond. ‘Je moet altijd op iets richten,’ was zijn argument.
Hij nam mij mee naar de keuken. Alles op tafel kwam uit het bos: de wodka aangelengd met heerlijke kruiden. De ingemaakte paddenstoelen en augurken. En het piece de resistance: gestoofde elandenlever. Onlangs had Viktor een eland geschoten, en nu stond het kolossale dier op zijn vriezende balkon. ‘Wij eten alles van de eland, tot de ballen aan toe. Dit doe ik uit respect voor de eland.’ En Viktor vervolgde met een lofzang aan de natuur: de bessen in de zomer, de zalm in de herfst, en voetsporen in de verse sneeuw. Toen ik hem vertelde dat er al duizend jaar geen wilde elanden meer door Nederland liepen werd Viktor somber: ‘Wat een barbaars land,’ mompelde hij.

In: Trouw 02-03-2010