Op de eerste mooie voorjaarsdag ging ik met mijn vader wandelen in het Beatrixpark. Het viel ons allebei op dat er veel mensen in het park waren, wat ongebruikelijk is. Bij de meeste Amsterdamse parken is het eerder andersom: in het Sarphatipark zal je op een zonnige zondag geen grassprietje zien, zo veel mensen zijn er, maar in het Beatrixpark kun je gewoonlijk een rondje lopen zonder iemand tegen te komen. Toen ik jong was, kwamen wij er vaak en ik vond het soms een beetje een enge plek, omdat het er zo uitgestorven was.
In de middag las ik een voorpublicatie van een boek over de Noord/Zuidlijn in Het Parool met de veelzeggende kop ‘Elite Zuid duwde metro De Pijp in’. Het gebeurt niet vaak, maar bij het lezen van het stuk viel mijn mond open van verbazing. Wie van de hoed en de rand wil weten, moet het boek van Bas Soetenhorst maar kopen. Maar in een notendop: oorspronkelijk zou de lijn een halte hebben aan de rand van het Beatrixpark, aan de RAI-kant. Dan zou het RAI-publiek mooi gebruik kunnen maken van het Beatrixpark. Deze variant zou 150 miljoen euro goedkoper zijn, de bouwellende zou veel beperkter zijn tot vooral de achterzijde van het Beatrixpark, waar geen kip in de buurt woont (wel wat parkieten). Door een geraffineerde lobby van bewoners uit Zuid werd de metro naar de Ferdinand Bolstraat verplaatst. De straat is er eigenlijk te smal voor, dus moesten de tunnels onder elkaar worden aangelegd, wat moeilijker en duurder is en een langere bouwtijd vergt.
Nu begrijp ik dus waarom ik al jaren om de Ferdinand Bolstraat heen moet fietsen. Soms moet ik er toch zijn, als ik iets moet kopen bij de Kijkshop bijvoorbeeld, en ga ik daarna langs bij de moeder aller Febo’s.
Als ik daar dan mijn kroketje sta te eten met mijn neus voor het smalle fietspad waar iedereen zich doorheen perst en daarachter een enorme hijskraan, word ik gelijk claustrofobisch. Ik probeer mij dan voor te stellen hoe het zou zijn om daar te wonen.
Een kind in de Ferdinand Bolstraat dat zes jaar oud was bij het begin van de werkzaamheden, is 21 jaar als de metro eenmaal rijdt. Het brengt zijn hele jeugd door met bouwellende op een armbreedte afstand. Zodat, begrijp ik nu, een handjevol mensen in Zuid kunnen genieten van hun mooie en uitgestorven Beatrixpark.
In: Parool 9 april 2011. Eerdere columns verschenen in de bundel Van Moskou tot Medan (Prometheus)
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
... als ik dit zo lees ben ik zooooowww dankbaar dat ik op een eiland woon!
Blij met de Bijlmer! (sinds 1973) en nog Blijer met de Metro (sinds 1976/77) Klokvast in 14 min op het Waterlooplein en 16 min C.S. Voorheen 30-40 min. bus. Vorige zomer wegens tunnelrenovatie: 10 min tot Amstelstation en met geluk 25, of 30 min later per "snelpendelbus" op C.S. Maandag weer even à Paris! Neem ik ff Le Méteor lijn heen en weer voor de lol. ;) Als het aan MIJ gelegen had was het hele plan Stadsspoor Amsterdam van 1967 al midden 80-er jaren gehéél aangelegd. Maar dan was er nu weer krakeel om de verlengingen naar Hilversum, Alsmeer, Hoofddorp-Leiden, Haarlem, Alkmaar/Edam en Almere rond te krijgen. Maar ja, ik ben ook 50 jaar te vroeg geboren voor toekomstig groot Madurodam... ;)
Een reactie posten