Jelle Brandt Corstius – fietst nooit door de Velsertunnel

Om mijn vader ongeduldig te noemen is zacht uitgedrukt. Ongeduldig ben je als je er niet tegen kan als dingen wat langzamer dan normaal gaan. Mijn vader is altijd ongeduldig, zelfs al gaan dingen sneller dan normaal. Een keer in het jaar maken wij samen een fietstocht. We hebben dan eerst de meest wilde plannen: Frankrijk, Denemarken en Groenland komen langs. Uiteindelijk wordt het altijd toch maar weer de Achterhoek.
Eenmaal in de Achterhoek is het het principe van mijn vader om door alle rode stoplichten heen te fietsen die wij op onze tocht tegenkomen. Hij is zichtbaar teleurgesteld als het licht op groen is. En hij is zichtbaar blij als het licht op rood staat en hij een drukke provinciale weg mag oversteken, vol met auto’s die toeteren en op het laatste moment remmen.
Het levert hem uiteindelijk helemaal niets op, want aan de overkant moet hij toch wachten tot het licht op groen springt en ik naar de overkant fiets. En toch blijft hij het doen, bij elk stoplicht. Misschien dat wij daarom elk jaar naar de relatief stoplichtarme Achterhoek gaan, bedenk ik mij nu.
Het is een vervelende situatie, maar ik weet dat hij zich nog inhoudt. Ooit toen hij in zijn eentje een tochtje maakte fietste hij over de vluchtstrook van de snelweg. Door de Velsertunnel. Toen ik hem vroeg waarom antwoordde hij: ‘Het was de kortste route’.
Zaterdag vlieg ik met mijn vader naar Amerika, waar mijn zus woont. Een week in Amerika is natuurlijk andere koek dan twee dagen fietsen in de Achterhoek. De laatste keer dat ik met mijn vader in een vliegtuig zat was ik nog jong. Toen was reizen altijd een zenuwslopend drama. Het begon altijd al bij het afgeven van de bagage. Dat deden wij niet want ‘het scheelde tijd bij de bagageband’. Dus zaten wij altijd met onze koffer voor ons geklemd en de benen omhoog.
Ik vreesde dus voor het ergste. Maar sinds wij onze plannen hebben gemaakt is mijn vader een oase van rust. Ja, op die bagage kunnen we toch wel even wachten? Nee, het maakt hem niet uit hoe laat wij vliegen. Of in welk hotel we zitten. Of hoe we van New York in Boston komen, waar mijn zus woont. En ‘Waarom zouden we nu al een treinkaartje kopen? Als we gewoon naar het treinstation gaan en de eerste de beste trein nemen hoeven we ons ook niet te haasten.’ Met als uitsmijter: ‘Regel jij het maar, ik vind alles best’. Ik dacht dat ik na 32 jaar wel had geleerd dat mensen in essentie niet veranderen. Ik hoop dat ik geen gelijk heb.


In: Trouw 12 april 2010