Jelle - praat met een vrouwenbesnijder

'Ergens in het dorp schijnt een onbesneden vrouw rond te lopen,' vertelt de 60-jarige Dashuri Naro. Alle omstaanders die tijdens het gehele gesprek zich om ons heen dringen, privacy bestaat niet in Afrika, lachen. Een vrouw die zich vrijwillig onbesneden laat, moet je je voorstellen!

Ik ben in het dorp Remeda in het zuiden van Ethiopie. In de hut van Naro om precies te zijn. Bij de hut is een veldje met valse bananenboom, waar een soort brood van wordt gemaakt. In de laatste veertig jaar besneed zij meer dan achtduizend meisjes. 'Hier in het zuiden valt het nog mee hoor, wij snijden de clitoris eraf. In het noorden, in de buurt van Somalie, naaien ze ook nog eens een gedeelte van de vagina dicht .'

Dashuri vertelt op licht beschaamde toon over haar praktijk, maar niet omdat ze dat voelt, maar omdat ze afleest aan mijn gezicht wat ik ervan vind: een goede journalist oordeelt niet en relativeert alles, maar iedereen heeft zijn grenzen. Met tegenzin vertelt ze over haar praktijk. Dat het sinds een paar jaar verboden is en streng wordt bestraft. Hoe zij binnen een paar seconden, met een scheermesje en zonder verdoving een meisje, vaak van rond jaar of zes, beroofde van seksueel genot voor de rest van haar leven. Dat dit al sinds mensenheugenis gebeurt. En dat het, in tegenstelling tot wat wij in het Westen denken, niets te maken heeft met geloof. De meerderheid van de Ethiopiërs in het dorp is protestant, een paar zijn Ethiopisch orthodox. Niemand is moslim. Maar goed, het is tegenwoordig nu eenmaal goed gebruik om de Islam overal de schuld van te geven, dus ook vrouwenbesnijdenis.

Waarom werden vrouwen eigenlijk besneden? Iemand uit de luisterende menigte mengt zich in de discussie: 'Omdat onbesneden vrouwen snel geëmotioneerd raken en met keukengerei gaan gooien!' De rest van de groep knikt instemmend. En hoe staat het dorp er nu dan voor, sinds er al een paar jaar geen meisjes meer besneden worden? Nou ja, officieel dan, want nog steeds melden meisjes zich vrijwillig bij de hut van Naro. De oude vrouw moet even nadenken: 'Dat valt eigenlijk wel mee. Ik denk dat onze tradities niet juist waren.' Ik kan moeilijk aan haar gezicht aflezen of ze het meent. Zij doet haar verhaal in het Sidama, dat naar Amhaars en dan naar Engels wordt vertaald, dus dat is ook niet al te betrouwbaar.

Bij het wegrijden uit het dorp wijst iemand ons op de vrouw die zich vrijwillig onbesneden liet. Ze loopt hand in hand met haar man langs de weg met een bundel valse bananenbladeren op haar hoofd. Terwijl het hele dorp zwaait naar de auto met die rare lange blanke en een roedel kinderen achter ons aan rijdt heeft de man alleen maar oog voor zijn vrouw.